کهن شهر تبریز که قدمتی به درازای تاریخ دارد و طویل‌المدت‌ترین پایتخت‌ایران نیز میباشد این شهر پایتخت سیاسی در دوران روادیان، اتابکان، خوارزمشاهیان، ایلخانان، چوپانیان، جلایریان، قراقویونلوها، آق‌قویونلوها، صفویان، ولیعهدنشین ایران در دورهٔ قاجاریان و پایتخت حکومت‌های کوتاه‌مدت آزادیستان و حکومت خودمختار آذربایجان نیز بوده‌است.

اوج شکوفایی این شهر مربوط به دورهٔ ایلخانان است که در این زمان، پایتخت قلمرویی پهناور از نیل تا آسیای مرکزی بود.

این شهر در سال ۱۵۰۰ میلادی و در زمان پایتختی صفویان به‌عنوان پنجمین شهر پرجمعیت جهان شناخته می‌شد و جمعیتش با استانبول –پایتخت امپراتوری عثمانی– برابری می‌کرد.

اما در نهایت جبر جغرافیای سیاسی پایتخت را به دلیل همجواری با امپراتوری تزاری و امپراتوری عثمانی و درگیری های احتمالی که بر اثر قدرت گرفتن دو امپراتوری می توانست صورت گیرد و نزدیک بودن تبریز به این دو امپراتوری قدرتمند آن روزها به اجبار پایتخت از این شهر به شهری دیگر که هیچ زیرساختی نداشت انتقال یافت و این امر باعث شد که هنرمندان و صنعت گران و … نیز در کنار سیاستمداران و پادشاه از تبریز خارج شوند اما این شهر تا امروز همچنان روح تاثیر گذاری خود را دارد و در دو انقلاب بزرگ یعنی انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی از شهرهای پیشگام و تاثیرگذار بود.